Pigtail światłowodowy, to element bardzo ułatwiający i przyśpieszający pracę. Najczęściej dostarczany jest w postaci włókna światłowodowego pokrytego zewnętrzną powłoką o średnicy 900µm, zakończonego złączem w odpowiednim standardzie. Zwykle ma długość 2m dając instalatorowi dużą swobodę podczas instalacji. Stosowanie pigtaili spawanych do włókna z rozszytego kabla daje szereg korzyści: znacznie oszczędza czas, minimalizuje ryzyko złamania włókna przy zwijaniu jego zapasu, eliminuje potrzebę wklejania i polerowania złącza podczas instalacji.
Zewnętrzna powłoka pigtaila zwykle ma średnicę 900µm. Nazywana jest również tubą, buforem, izolacją, fazą, jednak za każdym razem mamy na myśli tą samą „warstwę” zabezpieczającą mechanicznie włókno światłowodowe i chroniącą je przed działaniem wilgoci. Powłoka ta najczęściej mocno przylega do włókna i zdjęcie jej wymaga stosowania specjalistycznych narzędzi (striperów) oraz nieco wprawy i doświadczenia. Jest to klasyczna konstrukcja pigtaila i najczęściej nazywana jest „ścisłą tubą”. Zwykle przy spawaniu tego typu pigtaili nie napotykamy na żadne problemy. Jedyną trudnością dla początkujących instalatorów może być szybkie i sprawne zdjęcie zewnętrznej powłoki. Najlepiej zdejmować ją „po kawałku”, stripując za jednym razem nie więcej niż 2-3cm.
Na rynku dostępne są pigtaile z powłoką 900µm, która nie przylega ściśle do włókna, co daje bardzo duży komfort przygotowania go do spawania. Stopień przylegania zewnętrznej powłoki jest w tych pigtailach różny, jednak najczęściej jest wyraźnie mniejszy od klasycznych pigtaili i dlatego bardzo chętnie są wybierane przez instalatorów. Takie pigtaile najczęściej nazywane są: pół-ścisłą tubą, luźną tubą, luźną izolacją, lub z angielskiego: "semi-tight" lub „easy strip”.
Czasami podczas spawania pigtaili, instalator napotyka na kłopoty, których nie potrafi prawidłowo zinterpretować. Najczęściej są to problemy z dosuwaniem włókien przez spawarkę, błędami spawów polegających na opaleniu włókien, wysokim tłumieniu lub defektach spawów. Zwykle problemów doszukuje się w pracy spawarki, jednak najczęściej rozwiązaniem jest odpowiednie przygotowanie pigtaila. Opisywane problemy raczej nie występują przy spawaniu klasycznych pigtaili, jednak przy pracy z pigtailami typu „easy strip” można stracić sporo czasu próbując wykonać spawy spełniające normy.
Podczas zdejmowania powłoki 900µm, włókno jest naciągane w kierunku ruchu strippera (czyli wyciągane). W pigtailach typu „easy strip” włókno posiada pewną swobodę w przemieszczaniu się, co powoduje cofanie się naciągniętego włókna w momencie gdy spawarka próbuje je precyzyjnie wycentrować. Jak widać, największa zaleta tego typu włókna jest jego największą wadą podczas centrowania, gdy precyzyjne ułożenie jest niezwykle istotne. Nie każda spawarka jest wyposażona w odpowiedni uchwyt włókna, który radzi sobie z utrzymaniem „pływającego” włókna. Jeśli napotykamy na opisany wyżej problem warto dokładnie przyjrzeć się uchwytom trzymającym włókno w używanej spawarce. Zwykle uchwyty posiadają dwie strefy niezależnego docisku. W takiej sytuacji, wystarczy zdjąć z pigtaila nieco więcej powłoki, aby jedna strefa dociskała pigtail na poziomie powłoki 900µm a druga strefa dociskała gołe włókno. W spawarkach, w których uchwyty wykonane są w taki sposób, że posiadają tylko jeden docisk, należy zdjąć powłokę na długości całego uchwytu aby dociskał on jedynie gołe włókno. Należy pamiętać, że w sytuacji w której zachodzi konieczność zdejmowania większej ilości powłoki, najczęściej należy stosować dłuższą osłonkę spawu (np. 60mm).
Ten prosty sposób zwykle jest skuteczny w większości przypadków i rozwiązuje problemy spawania pigtaili z luźną powłoką 900µm.
