Wśród wielu instalatorów sieci światłowodowych funkcjonuje przekonanie, że im nowocześniejszy typ włókna zostanie zastosowany, tym bardziej wydajna będzie instalacja. Oczywiście jest w tym sporo prawdy. Nie sposób zakwestionować wyższości włókna jednomodowego nad wielomodowym – szczególnie w kontekście możliwości stosowania go w nowoczesnych sieciach FTTx ale także dużych odległości oraz niskich strat. O ile w sieciach przemysłowych oraz zamkniętych sieciach budynkowych nadal dominują włókna wielomodowe, o tyle w liniach magistralnych i sieciach abonenckich (takich jak FTTx) stosowane są jedynie włókna jednomodowe.
W ostatnich latach technologia wytwarzania włókien światłowodowych rozwinęła się na tyle, że opracowano nowe standardy, które dają nowe możliwości instalacyjne. Przede wszystkim skupiono się na rozwiązaniu problemów związanych z wysokim tłumieniem sygnału. Pojawia się ono podczas prób stosowania standardowego włókna jednomodowego G.652 lub G.652.D przy manewrowaniu kablem w pomieszczeniach budynku i spawaniu go w puszkach odgałęźnych i gniazdkach abonenckich. Opracowanie standardu włókien odpornych na zginanie G.657 pozwoliło na znaczne zmniejszenie średnic kabli abonenckich oraz ich bezpieczne wyginanie podczas układania w warunkach mieszkaniowych. We włóknach tych bardzo zredukowano dopuszczalne promienie gięcia. Dzięki temu uzyskano możliwość stosowania miniaturowego osprzętu (np. gniazdek), których instalacja nie wprowadza dodatkowych strat sygnału.
Ewolucja włókien odpornych na zginanie G.657 zaowocowała budową coraz nowszych konstrukcji: G.657.A, G.657.B, G.657.C, G.657.D, z których każda kolejna posiada lepsze parametry mechaniczne (szczególne znaczenie ma tu coraz mniejszy promień gięcia). Niestety, jedynie włókna odporne na zginanie G.657.A są geometrycznie w pełni zgodne ze standardowymi włóknami G.652 lub G.652.D. Dzięki temu możliwe jest ich bezproblemowe łączenie zarówno w sposób mechaniczny (przez złącza światłowodowe) jaki i przez spawanie. Wyższe klasy włókien odpornych na zginanie: G.657.B, G.657.C, G.657.D, stwarzają problemy z łączeniem ich ze zwykłym włóknem G.652 lub G.652.D. Problemy te zwykle polegają na podwyższonej stracie na takim połączeniu. Czasem takie połączenie w ogóle nie jest możliwe do wykonania (np. spawarką nie posiadającą programów spawania włókien odpornych na zginanie). W związku z problemami o których mowa powyżej, najnowocześniejsze włókna jednomodowe wcale nie są najpopularniejsze i bardzo często świadomie są pomijane przez instalatorów. W Polsce stosunkowo powszechnie stosowane są włókna G.657.A i sporadycznie G.657.B. Włókna G.657.C i G.657.D praktycznie nie występują w ofercie dystrybutorów.
Często spotykaną sytuacją jest próba instalacji kabla magistralnego (wielowłóknowego kabla dochodzącego do budynku) posiadającego włókna odporne na zginanie G.657. Fakt wykonania instalacji abonenckiej z wykorzystaniem włókna G.657 sugeruje instalatorom wykorzystanie również takiego samego włókna w magistralnym segmencie sieci. Kable tego typu są zwykle bardzo słabo dostępne i zwykle też są droższe od standardowych. Zwykle nie ma żadnych powodów do konieczności stosowania wielowłóknowych kabli magistralnych z włóknami odpornymi na zginanie G.657, które z założenia układane są na długich odcinkach a na swojej trasie nie ulegają gięciu.
Zatem najbardziej prawidłowy sposób doboru kabli do instalacji jednomodowej, polega na doprowadzeniu do budynku wielowłóknowego kabla ze standardowym włóknem (obecnie powszechnie stosownym standardem jest G.652.D) a na poziomie rozprowadzenia sieci abonenckiej (np. FTTx) zastosowanie cienkich kabli dystrybucyjnych z włóknami odpornymi na zginanie G.657. Gdy nie dysponujemy dobrej jakości spawarką światłowodową, najbezpieczniej jest użyć włókna G.657.A. Jeżeli używana spawarka posiada odpowiednie programy spawania, to lepszym wyborem będzie włókno G.657.B.
